Kedi, een film over katten, het leven en God
Geschreven door gastauteur
In een vorig leven had ik twee zwarte katjes dus ik wilde graag naar ‘Kedi’ (Turks voor kat). Mijn huisgenoten wilden niet mee want zij zijn meer van de hond. Die zijn ook lief, daar gaat het niet om, maar katten zijn toch een ander verhaal. En dat wordt verteld in ‘Kedi’.
Katten maken al generaties lang deel uit van het straatbeeld in Istanbul. En mensen jagen ze nooit weg. Zelfs niet als een kat bij de visafslag een visje steelt of op een terras bij een cafe gaat zitten tussen de etende gasten. Het zijn zwerfkatten, een beetje gedomesticeerd, maar dan wel op hun voorwaarden. Op een dag komen ze aanlopen en dan is er een café-eigenaar, een visser of een flatbewoner die zich hun lot aantrekt en voor ze zorgt. En dan komt de kat terug, of niet, wanneer het hem uitkomt.
Wat mij echter het meest trof aan deze film was de relatie mens-kat. En die gaat soms heel ver. Kijk bijvoorbeeld naar de bakker die zich ontfermt heeft over een kat die een ware brokkenpiloot is. Dit was van meet af aan duidelijk, maar nu heeft de bakker schulden bij de dierenarts vanwege deze kat. Of neem Psycho. Dat is een poes die haar territorium met hand en tand verdedigt, ja zeg maar gerust terroriseert. Een man in het buurthuis vindt het prachtig. Maar als Psycho’s ‘man’ zelfs maar kijkt naar een andere poes, wordt de laatste met harde poot haar plaats in de pikorde gewezen. En dan noemt de man in het buurthuis Psycho ‘een jaloerse huisvrouw’. Vrouwen mogen wel sterk zijn, maar het moet wel een beetje leuk blijven.
De mensen in ‘Kedi’ praten zonder uitzondering liefdevol en vol bewondering over ‘hun’ kat. Dit eigenzinnige wezen kan zich door de aanraking van een mens overgeven aan een intens genot. De mens voelt zich gezien en voor even geeft de kat zich over aan een ander wezen waarvan hij zich afhankelijk weet. Het zijn de ontroerendste stukken in deze film, die ons ook naar de randen van de samenleving brengt. Kattenliefde kent immers geen rangen of standen. En in de liefdevolle ook manier waarop mensen over ‘hun’ kat spreken, geven ze ook hun wereldbeeld prijs. Je merkt hoe hoog ze katten hebben zitten. Iemand suggereert zelfs dat katten van Gods bestaan weten, in tegenstelling tot honden: “Honden denken dat de mens God is, katten weten wel beter. De mens is slechts een tussenpersoon.”
Antoinette Dop
Kedi is te zien in het Filmhuis in Den Haag.
