De droefheid van de zee (een hoopvol gedicht van William Carlos Williams)

Het zijn vreemde, en ook verwarrende tijden.

De golven gaan hoog – steeds hoger lijkt wel.

Daarom een hoopvol gedicht, over golven.

En hoe zich ook iets nieuws kan vormen.

DE DROEFHEID VAN DE ZEE

Dit is de droefheid van de zee –

golven als woorden, stuk voor stuk gebroken –

een eentonigheid van rijzen en dalen.

Voorovergeleund bezie ik de kleinigheden

van broze kammen, het zachte

onvolmaakte schuim, geel wier,

de ene pluk als de andere –

Er is geen hoop – tenzij een koraal-

eiland zich geleidelijk vormt

in afwachting van vogels die zaden

achterlaten en het bewoonbaar wordt

– William Carlos Williams (1883 – 1963)