De deur gaat dicht, maar het raam gaat open

Als Maria von Trapp het klooster verlaat in The Sound of Music wordt zij toegezongen door moeder overste: Climb every mountain. Maar voor zij haar lied inzet spreekt ze de legendarische zin uit When the Lord closes a door, somewhere He opens a window. De laatste weken moet ik hier steeds weer aan denken nu ik mijn taak en rol van algemeen secretaris voor de Remonstranten los laat. Ik ben uit liefde voor mijn kerk aan de klus begonnen en liefde voor de club was een belangrijk argument in mijn overweging om te stoppen na bijna acht en een half jaar. En dat de liefde wederzijds was, mocht ik ervaren tijdens mijn officiële afscheid afgelopen zaterdag 4 juni tijdens de Algemene Vergadering van Bestuur van de Remonstrantse Broederschap.

Het is een mond vol, maar zo heet de jaarlijkse vergadering van de landelijke organisatie van de Remonstranten waar beleid wordt besproken en vastgesteld. Het was hartverwarmend. Speeches van mensen met wie ik heb samengewerkt tijdens de receptie, liedjes door mijn collega’s en medebestuursleden en een tafel vol met lieve kaarten, boekjes, chocola. En een voorraad wijn waar ik nog tijden mee vooruit kan. En dan was er een boek met brieven van mensen binnen en buiten de Remonstrantse Broederschap met wie ik de afgelopen jaren heb samengewerkt. Modieus is het niet om het zo te zeggen maar ik ben iedereen dankbaar. Heel erg dankbaar.

De kunst van het loslaten

De kunst van het loslaten is nu even het thema van mijn leven. Tot 1 juli heb ik nog de tijd om mijn kamer op te ruimen, kan ik die laatste mail nog versturen, dat ene telefoontje plegen en nog een enkele vergadering bijwonen waarin ik zaken kan overdragen. En dan is de klus geklaard. Voor mij in ieder geval. Ik verlaat de brug van het remonstrantse schip om zo ruimte te maken voor de talenten en stuurmanskunsten van anderen. Ik sluit straks de deur achter mij en ik reken op ramen die open gaan. Het is natuurlijk wat onbescheiden om je eigen afscheid als dichte deur te zien waartoe het nieuwe begin zich verhoudt als een raam. Maar onderschat open vensters niet.

“Toen nu Daniël verstond dat dit schrift getekend was ging hij in zijn huis (hij nu had in zijn opperzaal open vensters tegen Jeruzalem aan) en hij knielde drie keer per dag op zijn knieen en hij bad en deed belijdenis voor zijn God geheel gelijk hij voor deze dingen gedaan had.” Daniël 11:6

In het Bijbelboek Daniël zijn de open vensters in de richting van Jeruzalem voorwaarde voor de gelijknamige hoofdpersoon die in Babylon in ballingschap leeft, om God te vinden. En het Bijbelvers over de open ramen zou je zelfs met een beetje fantasie kunnen gebruiken als verdediging van de remonstrantse “Mijn God…”- campagne waaraan ik met zoveel plezier heb gewerkt. Want Daniël knielde bij dat open raam voor “zijn God” staat er heel precies.

Marketing en no-nonsense

Dit Bijbelvers ontroert me. Jouw God is dus misschien wel dichter bij een open raam dan bij een dichte deur te vinden. Die ouwe trouwe God die weliswaar de muren van Jericho kan laten vallen maar liever met liefde en inspiratie iedereen uitdaagt om menselijke bouwsels – inclusief onze innerlijke kneedsels – van openingen te voorzien zodat er een beetje Heilige Geest bij kan komen. Ik ben me bewust dat ik hier dikke geloofstaal hanteer. Maar nu ik wegga kan ik het niet laten. Want een baan als deze loslaten is niet alleen maar een wereldse stap. Zo in de trant van: het werk is gedaan, tijd voor de volgende carrière-move.

Voor mij was algemeen secretaris voor de remonstrantse kerk meer dan dat. Hoezeer ik ook heb gepleit voor marketing, zakelijkheid en no-nonsense in kerken, in de kern ging het mij daarbij vooral om lucht en ruimte voor dat  christelijk geloof dat allang niet meer de grootste gemene deler is in onze samenleving. Des te groter de urgentie: Wat raampjes open zetten zodat mijn God er weer bij kan. En onderschat mijn God niet want Hij of Zij is een superoptimist, geeft te denken en trouwt ook nog homo’s.

In de richting van Jeruzalem

When the Lord closes a door, somewhere He opens a window. En dan begint moeder overste in The Sound of Music te zingen over het vinden van je droom. Als ik dat lied hoor zie ik altijd landschappen voor mij, regenbogen, donkere luchten die wegtrekken. En terwijl ik dit schrijf gaat de zon schijnen. Aan mij de keuze: de zonwering uitrollen of een raampje openen. Ik kies voor het raam. Die gaat zo open in de richting van Jeruzalem. Vanzelfsprekend.

https://www.youtube.com/watch?v=EoCPuhhE6dw

Dit is het laatste blog van Tom Mikkers in zijn functie als algemeen secretaris voor de Remonstrantse Broederschap.