Over balans en gelijkmoedigheid

In deze bewogen en verwarrende tijden van een rondwaaiend virus, waarop niemand grip heeft, is het een kunst balans te houden.

Losgemaakt van ons gebruikelijke ritme van werk, kerk en vrije tijd, worden we plots op onszelf teruggeworpen. Sommigen ademen daarbij op, weten hun tijd goed te gebruiken, doen klusjes, slaan aan het opruimen. Anderen voelen zich eenzaam en geïsoleerd. In zogeheten ‘vitale beroepen’ worden overuren gemaakt en in andere sectoren is men bang voor verlies van baan en inkomsten. Het vergt ook moed en discipline je niet te laten infecteren door het negatieve nieuws dat 24/7 via talloze media bij je binnendringt. Helemaal afschermen kan echter ook niet. En niemand, niemand weet hoe lang dit nog duren zal…

Het onderstaande gedicht van de filosoof, dichter en zenleraar Hein Stufkens verwoordt een verlangen naar gelijkmoedigheid.

Het biedt tegenwicht, een kans tot inkeer en rust. Het laat zich lezen als gedicht, maar zeker ook als gebed.

Om gelijkmoedigheid – Hein Stufkens

Maak mijn hart een oase van stilte,
Maak mijn lichaam een tempel van rust,
Maak mijn geest een onbeschreven blad,
Maak mijn ziel een spiegel van licht.

Maak mijn mond zonder oordeel,
maak mijn ogen onthecht,
maak mijn oren tot horen bereid.
Dat ik leer staan met lege handen.

Dat ik mag aanvaarden wat is,
mag vertrouwen wat komt,
mag loslaten wat was,
op adem mag komen ieder moment.

Alles begrijpend ben ik wijs,
niets grijpend ben ik liefde,
niets bezittend ben ik vrij,
niets waar makend ben ik waar.

Toon mij het gezicht van
voor ik begon. Maak mij
één met alles, één met allen,
één met de Bron.