Mijn droom: steeds terug naar onze ‘Pinkstermomenten’ …
Geschreven door Antje van der Hoek
Het komende seizoen 2019- 2020 zal in het teken staan van een kerkbreed overleg over onze toekomst. Hoe gaan we verder? Hoe spelen we in op nieuwe maatschappelijke ontwikkelingen? Drie werkgroepen zullen zich buigen over mogelijke scenario’s en zoemen in op de perspectieven voor regionalisering, samenwerkingsgemeenten en het profiel van de predikant. Al met al moet het ons meer zicht geven op de vraag waar wij in 2030 als remonstranten staan. In dat kader schreef ik onderstaande toekomstdroom, die u ook elders met allerlei andere dromen aantreft, zie: https://www.remonstranten.nl/wp-content/uploads/2019/06/Dromenboekje-27052019-.pdf.pagespeed.ce.v_NGhR9iGq.pdf
Het begin
Hoe is het ooit begonnen, met de kerk? Het boek Handelingen vertelt erover. Hoe de apostelen een bijzondere ervaring hadden, waarbij het huis waarin ze verbleven vervuld raakte van een Geest die allen verenigde. ‘Wind’ en ‘vuur’, twee oerelementen, symboliseren het enthousiasme, de geestkracht die toen ontstond. Met Pinksteren lezen we die woorden. Ieder jaar weer. Het gaat er om begrip, herkenning, verbondenheid over alle grenzen heen. Dat je in het gelaat van die ander naast je ineens je eigen diepste verlangens gereflecteerd ziet. Een wonder, dat z’n tegenhanger heeft in dat andere verhaal, dat ook vaak met Pinksteren gelezen wordt: de torenbouw van Babel (Gen. 11). Daar gaat het niet om ervaren eenheid, maar om eenheid die wordt afgedwongen: één volk, één taal, één toren. Zo is het ooit begonnen, in dat huis in Jeruzalem. Het werd hét geboortemoment van de kerk.
Terug naar de eerste vonk
Hoe hou je het ‘vuur’ brandende? Hoe kan de ‘wind’ vrijelijk blijven waaien, waarheen hij maar wil? Zou er, wat dit betreft, geen parallel te vinden zijn in hoe we andere zaken levend houden? Zo vieren we bij verjaardagen, in essentie, iemands’ leven, halen we vriendschappen familiebanden weer eens aan omdat we het contact met hem of haar op prijs stellen. En in een relatie? Hoe zit het daar? Ook daar wordt vaak teruggegrepen op die eerste vonk. De plek waar het stel elkaar ontmoette. Vrienden en vriendinnen die daar nog over kunnen meepraten. Muziek die iets vertolkt van wat men voor elkaar voelt. Bloemen die herinneren aan het bruidsboeket. Zou het zo, in het verlengde hiervan, niet ook kunnen gaan in een kerk? Om een kerk levend te houden? Steeds weer – niet enkel met Pinksteren – teruggaan naar die eerste vonk? In, wat psychologen wellicht een ‘regressiemoment’ zouden noemen, teruggaan naar wat we ooit hebben ervaren? Naar wat ons raakte, ons voor even boven onszelf uittilde en deed besluiten het te willen koesteren …
Pinkstermomenten
In mijn droom over de toekomst van ons kerkgenootschap hebben we – in de moeilijke transitiefase waarin we nu zijn beland – dergelijke individuele, maar ook collectieve ‘Pinkstermomenten’ nodig als tegenwicht tegen de stress die de voortgaande krimp onvermijdelijk met zich mee brengt én als bron van inspiratie in onze zoektocht naar creatieve, eigentijdsere liturgische – en gemeenschapsvormen, in het voetspoor van onze traditie. Ze doen ons voelen en beseffen, waar ’t ons ten diepste om begonnen is…
