Koester je ‘Pinkstermomenten’ !

Hoe is het ooit begonnen, met de kerk? Het boek Handelingen vertelt erover. Hoe de apostelen een bijzondere ervaring hadden, waarbij het huis waarin ze verbleven vervuld raakte van een Geest die allen verenigde. ‘Wind’ en ‘vuur’, twee oerelementen, symboliseren het enthousiasme, de geestkracht die toen ontstond. Met Pinksteren lezen we die woorden. Ieder jaar weer. Ook in deze tijd waarin we elkaar niet fysiek, maar alleen virtueel kunnen ontmoeten. Het gaat er om begrip, herkenning, verbondenheid over alle grenzen heen. Dat je in het gelaat van die ander naast je ineens je eigen diepste verlangens gereflecteerd ziet. Een wonder, dat z’n tegenhanger heeft in dat andere verhaal, dat ook vaak met Pinksteren gelezen wordt: de torenbouw van Babel (Gen. 11). Daar gaat het niet om ervaren eenheid, maar om eenheid die wordt afgedwongen: één volk, één taal, één toren. Zo is het ooit begonnen, in dat huis in Jeruzalem. Het werd hét geboortemoment van de kerk.

Met Pinksteren gaat het om begrip, herkenning, verbondenheid over alle grenzen heen. Dat je in het gelaat van die ander naast je ineens je eigen diepste verlangens gereflecteerd ziet.

Maar, hoe hou je het ‘vuur’ brandende? Hoe kan de ‘wind’ vrijelijk blijven waaien, waarheen hij maar wil? Zou er, wat dit betreft, geen parallel te vinden zijn in hoe we andere zaken levend houden? Zo vieren we bij verjaardagen, in essentie, iemands’ leven, halen we vriendschaps- en familiebanden weer eens aan omdat we het contact met hem of haar op prijs stellen. En in een relatie? Hoe zit het daar? Ook daar wordt vaak teruggegrepen op die eerste vonk. De plek waar het stel elkaar ontmoette. Vrienden en vriendinnen die daar nog over kunnen meepraten. Muziek die iets vertolkt van wat men voor elkaar voelt. Bloemen die herinneren aan het bruidsboeket. Zou het zo, in het verlengde hiervan, niet ook kunnen gaan in een geloofsgemeenschap? Om een kerk levend te houden? Met regelmaat teruggaan naar die eerste vonk? In, wat psychologen wellicht een ‘regressiemoment’ zouden noemen, teruggaan naar wat we ooit hebben ervaren? Naar wat ons raakte, ons voor even boven onszelf uittilde en deed besluiten het te willen koesteren …

Hoe kan de ‘wind’ vrijelijk blijven waaien, waarheen hij maar wil? Zou er, wat dit betreft, geen parallel te vinden zijn in hoe we andere zaken levend houden?

Teruggaan naar die eerste ‘vonk’: binnen de cyclus van het kerkelijk jaar hebben we daarvoor een vast moment. Met Pinksteren, vijftig dagen na Pasen, staan we er bij stil: hoe het ooit begonnen is. Met die eerste volgelingen. Met u en met mij. We verwelkomen nieuwe leden en vrienden en vragen ons af wat ons er eens toe heeft gebracht ‘ja’ te zeggen. Zoals, bijvoorbeeld, Dag Hammarskjöld dat deed in zijn befaamde ‘Merkstenen’. Het is een bekend citaat: ‘ Maar eens zei ik ja tegen iets of iemand. Vanaf dat moment heb ik de zekerheid dat het leven zinvol is en dat mijn leven in onderwerping een doel heeft’. Zo is dat Pinksterfeest een uitgelezen kans je dat te binnen te brengen en je opnieuw open te stellen voor die Geest, die ons allen overstijgt.

Of met de woorden van dat Pinksterlied: ‘Veni sancte Spiritus, tui amoris ignem accende. Kom, heilige Geest, ontsteek het vuur van uw liefde’!