Samen naar de film

De migraineaanvallen van Sami lijken erger te worden naarmate zijn examens in het laatste jaar van de middelbare school dichterbij komen, maar zijn ouders hebben tot ongeveer halverwege het ingetogen Tunesische jihaddrama Weldi geen reden te denken dat er méér met hem aan de hand is. Die afwezige blik en kleine oogjes, ze moeten het gevolg zijn van zijn nachtelijke braaksessies op het toilet, denken ze. Hooguit verwijten ze zichzelf dat hun zichtbare bezorgdheid Sami’s examenstress niet wegneemt, maar juist vergroot.

De kijker krijgt iets meer informatie over de leefwereld van Sami, zij het niet veel. Hij gaat naar een nachtclub, neemt een handvol selfies, maar terwijl zijn vrienden in levendige gesprekken raken verwikkeld staart hij vervolgens in het niets voor zich uit. Tegen zijn vader liegt hij over de leuke avond met zijn vrienden.

Ongeveer halverwege de film tilt de Tunesische regisseur en scenarist Mohamed Ben Attia (Hedi, prijs voor beste debuut op het filmfestival van Berlijn) de sluier op. Zonder aankondiging, zelfs zonder een brief achter te laten, blijkt Sami buiten het oog van zijn ouders én dat van de camera via Turkije naar Syrië te zijn afgereisd. De ouderlijke bezorgdheid verandert in acute wanhoop en Weldi schiet even in een beduidend minder verfijnde stand: ter illustratie zien we hoe vader Riadh vrijwel direct na zijn ontdekking per toeval in een straatprotest valt met voor- en tegenstanders van terugkerende Syriëgangers. Niet veel later neemt hij het vliegtuig naar Istanbul, in de hoop een smokkelaar tegen het lijf te lopen die hem de grens over wil helpen. Maar dat is lastiger dan gedacht: ook omdat Riadh de waarheid in eerste instantie niet kan accepteren. Zíjn zoon een religieuze fundamentalist? Onmogelijk!

We ontmoeten elkaar in het filmhuis. Na de film kunnen we onder het genot van een drankje de film nabespreken.