Kruisiging en troonsbestijging

De volgende dag zal Jezus aan het kruis genageld uitroepen: ‘Mijn, God, mijn God, waarom hebt U mij verlaten?’ Velen van ons zullen op Goede Vrijdag naar de prachtige muziek van de Matthäuspassion luisteren. Sommigen zullen een kruisweg meebidden. Stilstaan bij het lijden en sterven van Jezus betekent stap voor stap voortgaan op je eigen lijdensweg. Soms met verdriet dat zwaar als een steen op je hart kan drukken. Met een kruis dat te zwaar voelt om alleen te dragen. Voor velen is het een troost dat Jezus ons deze weg is voorgegaan. Hij is een bondgenoot geworden, waardoor we weten dat we niet alleen staan. Onze tranen worden gezien. Als we huilen, huilt God met ons mee. Als we lijden, lijdt God met ons mee. Passion en kruisweg doen een appèl aan ons om stil te staan en het lijden als het ware in de ogen te kijken. Maar we blijven niet voorgoed stilstaan. Een kruisweg is een weg. We komen weer in beweging. We gaan verder.

Ted Felen Jezus ziet het kruis ook als een troon. De kruisiging is tegelijk een troonsbestijging. De mantel van pijn is door de schilder getransformeerd in een koningsmantel. Die hangt hier achter hem, met in het midden reeds het begin van de lichtende gloed van het morgenrood dat zich aan de verre einder aandient. De dood heeft niet het laatste woord.