Themadienst Poëzie – Toekomst en toekomstdromen
Dromen over morgen: iets groots verlangen of alleen maar wachten?
In deze speciale poëziedienst besteden we aandacht aan toekomst en toekomstdromen. Een nieuw jaar ligt voor ons. Het heeft zich aan ons aangediend: stilzwijgend misschien voor sommigen, met veel geraas wellicht voor anderen. In welke verschijningsvorm dan ook: het is aan ons om te proberen het nieuwe jaar te omarmen met alle mogelijkheden die het in zich draagt.
Welke mogelijkheden zijn dat? Wat dromen wij ons voor een 2018? Hebben we al ideeën? Langgekoesterde verwachtingen? Hemelbestormende plannen? Grootse gedachten? Diepe wensen? Of koesteren we juist de stille hoop dat het dit jaar eindelijk weer een beetje beter mag worden, voor onze dierbaren of voor onszelf?
Soms kan de dag van morgen inderdaad hoop bieden – soms ook zien wij haar als een bedreiging. Af en toe dansen wij de nieuwe dag in terwijl we het zwaard van Damocles boven onze hoofden negeren of stiekem zelfs wel enigszins koesteren. Toon Tellegen beschrijft ons hoe zo’n dans kan verlopen:
Ze hangen een zwaard boven hun hoofd.
‘Nu hangt het boven jouw hoofd,’ zegt de een.
‘En nu boven het jouwe,’ zegt de ander.
Ze dansen,
ze weten niet hoe zwaarden vallen –
moeten ze iets verlangen,
iets meeslepends of iets almachtigs,
of moeten ze alleen maar wachten?
Ragfijne mensen blazen op blikken trompetten
en het zwaard glimt,
zwaait zachtjes heen en weer –
ze nemen kleine precieuze passen
om er precies onder te dansen,
altijd.
(Toon Tellegen, in: De een en de ander, 2001)
En al dansend onder het zwaard stellen we onszelf misschien inderdaad wel die vraag: moeten wij iets verlangen, iets meeslepends of almachtigs – of is alleen wachten misschien beter? Aan de hand van een selectie gedichten staan we op 21 januari stil – én dansen we – bij onze kleine en grote toekomstdromen. Zodat we met inspiratie het nieuwe jaar in kunnen gaan.
Voorganger: Reinhold Philipp m.m.v. Ingrid de Bonth
