In gesprek met schrijvers / Eva Meijer

In gesprek met schrijvers / Eva Meijer
Datum 6 maart 2018
Tijd 20:00 uur
Entree
€ 5,-

Johan Goud praat door met Eva Meijer

In de tuinkamer van de Remonstrantse kerk gaat Johan Goud in gesprek met de jonge schrijfster Eva MeijerEr is –onder het genot van een drankje– volop ruimte voor vragen aan de schrijver. Eva Meijer (geb. 1980) is zeer productief en opmerkelijk veelzijdig: ze schrijft en zingt liedjes (vier albums), is beeldend kunstenares, heeft essays en drie romans gepubliceerd (die al in meerdere talen vertaald zijn) en promoveerde in 2017 cum laude op het filosofische proefschrift Political Animal Voices (UvA). Bovendien was ze politiek actief als lijstduwer van de Partij voor de Dieren.

De vogels voelen ook liefde, maken ruzie, hebben verdriet.

Haar roman Het vogelhuis (2016) beschrijft het leven en werk van de Engelse Len Howard (1894-1973), een bijzondere vrouw die voorbestemd was voor een carrière in de muziek, maar een andere weg insloeg en haar leven in dienst stelde van de vogels, in het bijzonder koolmezen. Ze maakt een eenheid van haar huis en haar tuin, geeft de vogels namen, spreekt met hen en beschrijft hun karakter en gedrag. Haar bevindingen trekken alom aandacht, maar worden door wetenschappers niet gewaardeerd: ‘Mensen denken dat ik de vogels menselijke eigenschappen toedicht. Ze snappen niet dat die eigenschappen helemaal niet alleen menselijk zijn. De vogels voelen ook liefde, maken ruzie, hebben verdriet.’

Het is toeval als welk dier je geboren wordt.

Haar essay De soldaat was een dolfijn. Over politieke dieren (2017) is een populariserende weergave van haar dissertatie. Ze beschrijft welk onderzoek gedaan is naar dierentalen en dierenrechten, en hoe we betekenis kunnen geven aan de gedachte dat dieren – de niet-menselijke dieren, zoals ze consequent schrijft – in politiek verband moeten meetellen. Enkele citaten: ‘Andere dieren zien we als minder waard. Dat is vreemd, want het is toeval als welk dier je geboren wordt, en pijn is pijn, wie die pijn dan ook voelt.’ (p.20) Het niet kunnen spreken, schrijft ze in navolging van de filosoof Derrida, is geen gebrek, maar een anders-zijn: ‘Mensen hebben niet de macht over de taal, ook al denken ze graag van wel. Andere dieren spreken al, of mensen dat nou herkennen of niet.’ Dat inzicht opent de mogelijkheid ‘om samen met ze te spreken en samen met ze te zoeken naar wat ‘spreken’ betekent in relaties tussen wezens van verschillende soorten’. (p.40)

Vallen doet geen pijn.

Wat Eva Meijer schrijft, is origineel, fascinerend, letterlijk geestverruimend. In deze tijd ontdekken steeds meer mensen de aarde en onze verbondenheid met al het niet-menselijke leven. Wie daarover verder denkt – en dat is wat Eva Meijer tekenend, zingend, denkend en schrijvend doet – komt tot verreikende conclusies. Ook van levensbeschouwelijke aard. In haar weblog noteerde ze op 5 december onder de titel ‘Opgevangen worden door de aarde’: ‘Ik droomde dat ik bovenin een heel hoog oud gebouw door een vloer zakte en naar beneden viel. Het vallen was als zweven (ik droom ook wel eens dat ik vlieg), met toenemende snelheid naar beneden, vooral een prettige sensatie. Het raken van de grond deed helemaal geen pijn en ik dacht: dit moet ik onthouden voor als ik weer wakker ben en dan moet ik het alle mensen vertellen. Vallen doet geen pijn, het is zelfs een fijn gevoel, maak je daar dus geen zorgen over.’

 

 

 

 

Agenda